Mismood
Het overkwam me woensdag. Sluipenderwijs. De mismood waar mich d’raan. De oorzaak? Je leest ‘s morgens de krant. Rond lunchtijd staat Radio 1 aan. Het wordt acht uur. Dus het Journaal.
Later op de avond een korte zappronde langs de babbelcarrousels. Een stortvloed van staalhard nieuws. In wat voor een miserabele tijd leven we, vroeg ik me af.
Het is alsof we een reprise beleven van de Koude Oorlog. We vreesden destijds dat Rusland een oorlog zou beginnen. Met nucleaire wapens. Achter het IJzeren Gordijn stonden raketten met kernkoppen. In West-Europa stonden ze ook. Achter Herongen was zo’n basis. Elke middag om twaalf uur klonk een signaal op Raketenstation Wankum. Als in een film van James Bond schoven de daken van bunkers open en werden de raketten naar buiten getild. Jarenlang is er geoefend. Slechts een enkeling had er weet van, het militair terrein was afgegrendeld. Allewiels huizen in de bunkers vleermuizen. Ik was er een tijd geleden voor een reportage.
Hard en koud, wat geeft dan soelaas? Warm en zacht alzoeë. Gelukkig biedt ’t stedje ze.
Donderdag was ik in de Heilig Hartkerk. Die is al tijden gesloten. Aevel niet dit weekend. Jonge kunstenaars laten er installaties zien, geïnspireerd door de architectuur en sfeer van het gebouw. Rosa Vrij was bezig op een houten ondergrond waar ooit kerkbanken hadden gestaan. Ze wreef er houtskool en krijt op uit. Met een zachte bezem tekende ze geconcentreerd patronen. In een hoek van de kerk loop je door een gang van zwarte gordijnen de Rimpeling van Licht binnen van Suzanne van Oers. Filmpjes van een vis in een aquarium en zonlicht dat weerkaatst wordt op water, zijn op bijzondere wijze geprojecteerd. Voordat je binnengaat, moet je een kussen meenemen. Waarom? Dit weekend kun je het zelf ervaren. Ook als je niets hebt met hedendaagse kunst, is het bijzonder om weer eens in deze kerk te kunnen zijn. In het Gemeentearchief zag ik eerder die donderdag een kleine expositie van absolute topstukken uit de collectie. Onder meer het oudste archiefstuk, dat dateert van september 1272. De volgende week nog te zien in het Gemeentearchief. Een unieke kans.
Op zoek naar zacht en warm in een tijd van hard en koud, zijn we donderdag ook naar ons buurtrestaurant gegaan. De laatste keer dat we in L’Entrée aan de Laaghuissingel zijn geweest, was voor corona. We voelden ons weer meteen welkom. De jonge gastheer was vrolijk en attent. Hij had er plezier in. We hebben heerlijk gegeten en gedronken. De mismood leek zich te hebben teruggetrokken.
Wies ’t aevel weer ens is,
Sef Derkx
Deel dit artikel:
