Hald mich ‘s vas

Het was afgelopen zomer en we zaten in het park. Zij, hij en ik.

Eerst zouden we in de tv-studio samenkomen waar de anderhalve meter uitstekend in acht te nemen is, maar zij verkoos een ontmoeting in de buitenlucht met meer ruimte. Ik vond dat prima, hij complete onzin, maar allebei gingen we akkoord. Het was snikheet en we waren het met elkaar eens dat de schaduw van dikke bomen aangenaam voelde.

Zoals verwacht waren we snel klaar met het onderwerp dat besproken moest worden en waarvoor we bij elkaar waren gekomen. Snel daarna ging het gesprek over op corona en zij brak. Corona had haar een goede vriendin, de baan van haar partner en vooral haar levensvreugde ontnomen. Ze was dan ook kwaad. Kwaad op corona en kwaad op de ontkenners ervan. Wat zij toen niet, maar ik wel wist, is dat hij tot de wappies behoorde. Wel waren ze toen nog met minder in aantal en was er nog geen cabaretier die er zijn kerstklassieker tekstueel voor had omgebouwd. Kerst leek toen sowieso nog ver weg.

Haar tranen leken niet te stoppen die middag. Niet alleen om wat was, maar vooral ook vanwege de angst voor wat nog allemaal zou komen. Onze ontmoeting die middag was intens. Zij die de wreedheid van het virus in meerdere facetten had ervaren en enorm bang was. Hij die corona bagatelliseerde tot een griepje dat met militaire precisie door machthebbers wordt misbruikt om tot een nieuwe wereldorde te komen. Ik als toeschouwer tussen twee kampen die eigenlijk geen kampen waren omdat kampen doorgaans strijden met het eigen gelijk als inzet. Hier werd niet gestreden maar enkel geluisterd.

Het was toen nog niet verplicht en hij zag mijn blik toen ik naar zijn mondkapje staarde. Nee, hij was niet bekeerd.

In de nadagen van november kwam ik hem tegen in de supermarkt. Hij wist dat ik de anderhalve meter om me heen graag leeg houd en bleef zeker op twee meter afstand toen we elkaar spraken. Het was toen nog niet verplicht en hij zag mijn blik toen ik naar zijn mondkapje staarde. Nee, hij was niet bekeerd. Hij droeg dat ding in het besef dat anderen zich daar prettiger bij voelen, zo vertelde hij. Hij en zij hadden nog met regelmaat contact. Via WhatsApp en af en toe een telefoontje. Het ging inmiddels wat beter met haar. Ook haar vriend had weer werk gevonden. Hij vertelde daar niet bij dat hij daar een belangrijke rol in had gespeeld, dat wist ik weer van haar. Ook wij hebben namelijk nog wel eens contact en delen onze zorgen over de maatschappelijke ontwrichting ten gevolge van corona en proberen beiden veel verder dan anderhalve meter weg te blijven van die polarisatie.

Eén middag in het park met twee kampen en mezelf als toeschouwer. Een toeschouwer die waarnam wat voor moois er kan ontstaan en hoe ver je samen kunt komen als je je eigen mening ondergeschikt maakt. Als we die gedachte eens allemaal kunnen vasthouden dan wordt 2021 vast weer het jaar van het échte vasthouden. Namens alle omroepers wens ik iedereen mooie feestdagen!

Evert Cuijpers
Directeur Omroep Venlo

Opmerkingen? Mail ons!