De Zeel van Venlo
Het einde van Ferien Rundum Hause 2022 is in zicht. Op de breuklijn van vakantie en verplichting start ik een zoektocht naar de 'Zeel van Venlo’.
Zeel? Het is het dialectwoord voor ziel. Op zoek naar de ziel van Venlo, alzoeë. Je zou ook kunnen zeggen op zoek naar de essentie van Venlo of de kern. Aevel… zeel is voor mij een peilloos diep woord met een magische klank uit het verleden.
Om glièk met de deur in huis te vallen. Het is moeilijk om de vinger te leggen op de Zeel van Venlo. Döks is het iets persoonlijks. Gebonden aan omstandigheden, interesses of leeftijd. Wat voor mij de Zeel van Venlo is, hoeft dat voor de ander niet te zijn.
De eerste stappen van de zoektocht.
Onlangs werd De Vreedzame Krijger gekandideerd als beste kunstwerk in de buitenlucht in Nederland. Venlo reageerde enthousiast. Er werd opgeroepen om op het beeld van Rick van Rijswick te stemmen. Aevel… de sculptuur is drie jaar uit Venlo weggeweest. De gemeente en kunstenaar waren het oneens over de prijs. Op initiatief van Jocus en met steun van particulieren en bedrijven is het herplaatst. Het gekissebis om het geld kun je typisch Venloos noemen. Mede daarom zou je de Vreedzame Krijger tot de Zeel van Venlo kunnen rekenen.
Ons dialect weerspiegelt ook de Zeel van Venlo. Sókkerkäörkes is een juweeltje met een Franse inslag. Näöle is ook schitterend. Een woord met een interessante geschiedenis. Die voert terug naar de zeventiende eeuw. Kieëbus heeft een verrassende oorsprong. Het is afgeleid van het Spaanse cabeza. De kopgroep in de Vuelta is de cabeza de carrera. Ons dialect met invloeden uit het verleden en van buitenaf behoort tot de Zeel van Venlo. Dus ook dialectliedjes.
Foto van Wim Kranen Leo Munten
Zit de Zeel van Venlo in feesten, zoals vastelaovend of het Zomerparkfeest? Evenementen die voor verbinding zorgen en die worden gedragen door generaties vrijwilligers. Ja, want afgelopen woensdag was ik doeënbeej de Zeel van Venlo. Onder de herdenkingsbomen in het Julianapark kwamen we als parcaholics bijeen om Wim Kranen te herdenken. De man die jarenlang verantwoordelijk was voor water en elektriciteit tijdens het Zomerparkfeest. Niemand liep zo veel door het Julianapark als hij. Wim ging aevel nooit op pad zonder zijn geheim wapen. Een koud blikje Brandbier tegen de dorst. Hij noemde het schertsend mien Brandbóm. Geïnspireerd erdoor heb ik voor het ontroerende afscheid een gedicht van Carlos Drummond de Andrade met grote vrijheid bewerkt. Dit zijn de laatste regels:
Noeits zal ik vergaete det midde in ’t park
loog ein Brandbóm
loog ein Brandbóm
loog ein Brandbóm midde in ’t park
Midde in ’t park loog de letste Brandbóm
van Wim Kranen
veur ieëuwig parcaholic
veur altièd in òs hert.
Wies ’t aevel weer ens is,
Sef Derkx
Deel dit artikel:
